viernes, 30 de diciembre de 2011

Como si nada....como desconocidos!



Nos cruzamos como dos desconocidos...como si no existiera un día un soplido de aire entre nosotros, como si nunca hubiesemos estado tan pegados como para oír los pensamientos del otro.

Y cada beso en la boca es nada...como si no hubiera pasado nada!

miércoles, 21 de diciembre de 2011

soñar..

soñar como si fueses a vivir para siempre....y vivir como si fueses a morir hoy.


Desesperaciones, bloqueos, bajones, golpe tras golpe, aun no te has levantado de uno y llega otro y otro..y...otro...cada uno de ellos te parece más fuerte, más doloroso, porque cada vez te encuentras más débil y no sales del hoyo, el hoyo en el que tú misma has caído por rendirte y dejarte llevar como los acontecimientos de la vida quieran..y NO! no es así....llego la hora de vivir a mi manera...de luchar! de soñar....de no rendirme por muy mal que se pongan las cosas...y sobre todo...de no dejar de sonreír...porque? por muchos motivos, porque tu me lo pedías siempre...y sobre todo...porque me lo merezco!no hay mejor respuesta a toda esa gentuza que desea verte hundida que sonreír, y hacerles ver que sus golpes no te duelen, que tú vales mucho más que todo eso y que aunque les joda..eres FELIZ! a tu manera...pero feliz!




no te dejes hundir...y sal a flote siempre con la mejor de tus sonrisas =)

lunes, 11 de julio de 2011

Te lo prometo....

esto no se hace!.........te lo prometo....te lo prometo....te lo prometo...


Hay ocasiones en la vida, en las que irremediablemente no puedes mirar hacia atrás, debes continuar tu camino y seguir avanzando aún a pesar de no saber muy bien en qué dirección seguir.
Ahora ya lo has prometido, ya no hay vuelta atrás!

lunes, 18 de abril de 2011

el miedo....

Tormentas de arena en medio de un mar en calma....miedos que acechan, pensamientos que no cesan,y sigo aquí en este mundo de locos,deseando que todo acabe, viviendo entre piedras y charcos.


PARADA FRENTE AL MAR,MIENTRAS EL MUNDO GIRA.

jueves, 7 de abril de 2011

no se....

y no se que será peor si olvidarte o recordarte sin saber qué pinto yo!





porque no quiero volver a ser el perro mas fiel para que luego me digas que tu no querías.

miércoles, 23 de marzo de 2011

Q asco de ilusiones solo llenas de falsas esperanzas...!!!

Sueño con tu piel,
me siento mejor
ya no tengo sed,
ya puedo bailar de flor en flor.
Me vuelvo a perder
entre el edredón
me vuelvo a quedar
sin sol, sin sol, sin sol......






PD: barco tocado.....pero no hundido!

domingo, 13 de marzo de 2011

oportunidades....

oportunidades que se agotan....ganas que se desvanecen...ánimos que pierden ansias de luchar!








me río sin ganas...con una sonrisa pintada en la cara!!





domingo, 6 de marzo de 2011

Apariencias...

Pocos ven lo que somos....pero todos ven lo que aparentamos..







No es lo que ves en el reflejo, es lo que ves tras el reflejo.

sábado, 5 de marzo de 2011

PA`LANTE!

Vergüenza de haber errado es una sensación muy humillante.



Moraleja: El peor arrepentimiento es por las cosas que no se hacen, al fin y al cabo lo que haces....a lo hecho pecho!!El tiempo apaciguará la vergüenza hasta hacerla desaparecer =)



domingo, 20 de febrero de 2011

despois non te sorprendas.....

Despois non te sorprendas si non recibes aviso, non te sorprendas  si non quero nin  verche...e sobre todo non te sorprendas si me ves continuar coa miña vida!non te sorprendas porque despois de todo non tes ese dereito, nin ese nin moitos outros que te encargaches de eliminar cos teus propios méritos.

Falando de dereitos, a partir de agora comprométome a ter únicamente un dereito...VIVIR...e sobre todo un único deber....OLVIDAR(aínda que ás veces, nun principio parece que non se poda)


miércoles, 16 de febrero de 2011

Disfrutemos o momento....

A xente adoita a preocuparse sempre por cousas que nunca pasarán, atormentámonos con supostas imaxinacións nosas, ata tal punto son influenciables os nosos pensamentos que somos quenes incluso de sufrir cousas que nen sequera estamos vivindo, simplemente con pensalas....

A maior parte do tempo da nosa vida preocupámonos do futuro e do pasado, olvidándonos completamente do presente.

Disfrutemos do momento, do presente momento, do actual momento, ó fin e ó cabo os pequenos momentos son os que nos dan a gran felicidade.


domingo, 6 de febrero de 2011

miedo....


DiCeN Q a tRaVéS dE LaS PaLabRaS, eL doLoR sE HaCe MáS taNgiBLe, Q pOdEmOs MiRaRLo cOmO a uNa cRiaTuRa oScuRa, taNtO MáS aJeNa a nOsOtRoS, cUaNtO MáS ceRca La seNtimOs.
PeRo yO SieMpRe He cReíDo Q eL DoLoR Q nO eNcUenTra PaLabRaS paRa SeR expReSaDo eS eL MáS cRueL, eL MáS HoNdO, eL MáS iNjuStO.
ERa eSte uN TieMpO eN eL Q tOdaVía PoDía MiRaR aL FuTuRo cOn MáS eSpeRaNza Q MieDo.....


sábado, 5 de febrero de 2011

Cuestión de tempo.........

Antes non era tan evidente, parece como si aquel suceso fose o derradeiro e decisivo para afianzalo, agora cada día estou máis segura de que non se tratou máis que dun xogo,un xogo inútil que fixo perder a paciencia, o tempo e as ganas...un xogo no que saín perdendo, un xogo ó que non quedan ganas de volver a xogar.


E mentres se afianza, eu continúo contemplando atardeceres......asegurándome de non volver a vista atrás,contemplando únicamente a caída da tarde ou se cabe nalgún instantiño, o seu sorriso ó meu carón.




viernes, 4 de febrero de 2011

...............................

1 ano, xusto un ano, dende enton, a miña vida non para de dar tumbos como tal pedra que baixa por unha ladeira abaixo, un tras outro un tras outro....e preguntome: ¿cando parará?

GUILLOTINAS!!!

Hoxe vai por algo xusto....por unha protesta hacia algo, que  baixo a miña opinion (e penso que baixo a de casi todos....) debería cambiar...

Os guardarrailes,ou os comunmente coñecidos como quitamedos,algo que non entendo moito ben xa que en vez de quitalo, creo que  ainda che asustan mais,pero en fin...

Moita xente sufreu e sofre,dia a dia as consencuencias de estes elemntos de ¿seguridade? nas estradas,amigos,grandes amigos, coñecidos, veciños, primos,etc ...para tráfico simplemente son cifras,números para estadísticas,para min eran algo mais....e para as persoas que tamén perderon ou casi perden a alguén...tamén significa algo mais que uns simples números.

Creo que dende fai moito tempo van sendo horiñas de cambiar os estados das estradas...vale que se puideron equivocar co método de "proteción " e non deron co adecuado..pero sempre poderían ter a consideración de cambialo ou buscar formas(porque as hai!!!'... maias protectoras para poñer na parte baixa dos quitamedos vellos...ou incluso construílos de madeira que parece que dan bos resultados en Italia,ou facelos cunha estrutura dobre de maneira q non poidan cortar...) pero é máis fácil deixalos estar.Recordo tamén  para aqueles que aínda non o saiban que os quitamedos non só son armas letais para motoristas, tamén para coches...todo obxecto,persoa, vehiculo...etc...que colisione contra os quitamedos a tan só 30 km/h xa pode sufrir consecuencias de mutilacións ou importantes desgarraduras....actúan señoras e señores...como ben di o titulo...como GUILLOTINAS!....


Creo que deberían de tomar cartas no asunto,non se xoga con algo tan importante  como a vida das persoas... de pouco van a servir as campañas de tráfico....se non melloran a seguridade nas estradas.




jueves, 3 de febrero de 2011

Liberdade?Donde?

Movémonos no mundo da palabra querendo ser libres....Non podemos aceptar que somos libres en xaulas.

Egoístas!Somos uns egoístas!

Neste mundo egoista instalouse a insolidariedade. Dende cativ@s, o noso apacible occidente edúcanos co obxectivo de gañar cartos, cantos máis bens materiais acumulemos , mais sobresaímos na escala social??¿¿?¿ Ignorando valores moito mais importantes, tales como o de compartir, respetar,axudar.....En fin….

Sen darnos conta (ou sen querer darnos conta) sen querer ver a cruda realidade que está transcorrendo a pouca distancia das nosas confortables e quentiñas casas…

Cunha moral insensible as desgrazas do mundo,cegos ante una situación insostible que vai en aumento, acomodados no noso confortable sofá ante una tv (nalguns casos das mais sobresaintes no mercado…) cando vemos algo semellante coa pobreza na tv...moitos deciden apagala…ou cambiar de canal….o noso corazón convírtese nunha pedra dura, nunha pedra enorme sepulcral que enterra a nosa sensibilidade e resuticita a autocomplacencia…o eu! antes que nada e ninguén! Isto por desgraza cada día aumenta máis, e cada día son os miles nenos educados nese ambiente.

As conciencias loitan por sair o exterior; pelexan contra a ignorancia, contra a cegueira de non querer ver…contra o temor a perder a nosa posición sobresainte na sociedade. un temor que nos empuxa a acumular mais e mais , sen importar que esa malicia presente en nós provoque mais tristeza e miradas perdidas, esas miradas de socorro nos nenos olvidados e ignorados, esas miradas que despertan a nosa voz interior, que despertan a nosa vergoña, pero q non son suficientes para devolvernos ó camiño do amor e aprecio, e sobre todo RESPECTO ó semexante e ó diferente, o respeto a todo e todos.
Vaise globalizando o egoísmo, e estamos sembrando a miseria alegremente sin mirar nunca os destrozos que causamos o noso paso…vivimos crendo que estamos seguros no noso “mundo de cristal” o noso mundo de ricos, apartados, seguros de que as nosas portas non serán nunka aporreadas pola fame, a miseria, a enfermidade, a morte… ignoramos! Non queremos ver! Non queremos darnos conta…é mais fácil seguir coas nosas confortables vidas…antes q preocuparse por buscar solucións…Mentres teñamos as neveiras cheas,as nosas televisións funcionen, os nosos pcs igualmente, e podamos permitirnos certos luxos, non imos mirar de solucionar problemas que non son nosos, que non nos tocan a nós, pero e si co paso do tempo si nos chegan a tocar?? eses nenos ignorados,mortos de fame, serían quenes (si puideran) de axudarnos? eu penso que sí, porque xa saben o que é sufrir de esa maneira, e ainda que a pobreza faga que teñan que comer (cando poidan claro) anacos duros de pan, o seu corazón é brando.(O que non queiras para ti, non llo desexes ós demais).

Vivimos completamente seguros de que a nosa “estupenda” vida nunca poderia chegar a eses extremos… Porque nunca vimos esas situacións de cerca.

Miramos…pero non queremos ver…apagamos a tv, pasamos a paxina nos xornais…que teñan noticias de este estilo…e asi vivimos…instalándonos na negación constante,na negación do problema ou mais ben na sua ignorancia, crendo e pensando que asi podemos eliminar o problema…con tan só xirar a cabeza cara outro lado..que xa se solucionará só, e sinon, que mais dá, a nós non nos toca!

 Que triste error…q pena… Que pecado mais denigrante para o ser humano. Non hai nada mais cruel que observar como more un semellante ós nosos pés, sin estremecernos tan sequera…nin derramar unha lágrima, sen inmutarnos…sendo asi de EGOÍSTAS!



martes, 1 de febrero de 2011

Diferente pero segura!

Bágoas,inseguridades,tristeza,baixo autoconcepto, e cantidade de cousas mais, que teño sentido, que teñen pasado e atormentado a miña cabeciña, sentíndome pouca cousa, ou un nada ou ninguén! con nada ou ningunha oportunidade, con el, con ninguén....ACABOUSE! a el perdino pero as oportunidades póñense diante como quen non quere a cousa cando menos o imaxinamos, só hai que abrir os ollos e aproveitar, e disfrutar, e non volver a caer no error no que caín por te meteres asi desa maneira tan rompedora, tan abasalladora, tan devastadora levando todo o teu paso, estiveches na cima pero aora caeches de golpe, o tempo pon a cada quen no seu lugar, e o meu creo que o atopei, gracias a certos erros.

Non son nin mellor nin peor, son EU, diferente, pero firme, diferente pero agradable, diferente pero sincera, diferente pero con ningunha maldade,diferente pero con ollos grandes, alegres, diferente pero con moitas ganas, diferente pero cambiada, diferente pero divertida,diferente pero viaxeira, diferente pero emprendedora, diferente pero non parva,diferente pero SEGURA!


PD: Agardando.......a que o tempo siga actuando!! =) (" y que la luna salga por donde quiera")



domingo, 30 de enero de 2011

=)

Decirche encantasme desde a primeira vez q te vin, non hai explicación, por que sempre ten que haber por qués?? non os hai..simplemente é asi, sin mais!

Nonsei cando empezou nin por qué só sei que comezou, como si nos cruzásemos nunha autopista a 100 por hora,....nonsei cando rematará nin me importa, só quero disfrutar do que o tempo nos queira agasallar segundo tras segundo, e verche sorrír, e verche, e confiar, confiar en que algún día pase! confíar como confias ti en min, sin ter por qué! =)





PD: Deixa que che invité a un café, sen azucre....sen alento =)

Ilusionada! =)

que pequena, que mans tan pequenas, que braciños, que perniñas, que mundo tan pequeno o teu, que pequenos os teus problemas en comparación cos meus..que felicidade a tua nos meus regazos, que maneira de rir, con que pouco te conformas e eu con que moito..somos moi distintas pero a vez moi iguais.....pero que gran capacidade de inundar a xente co teu gran corazonciño...coa túa mirada que transmite de todo menos maldade!


alegralo todo e a todos, da igual en que circunstancias, xa podo ter o dia mais triste q consegues arrancarme un sorriso ou dous ou os q fagan falta....eres o mellor q me pasou en moito tempo!gracias polos momentos q compartimos e polos que nos quedan por compartir,...gracias por existir, sobre todo agora,e gracias sobre todo, pola tua inocencia!

jueves, 27 de enero de 2011

E toca medrar de golpe en golpe....

Volvería a aqueles tempos sen dudalo...inocencia, eso seguro! sen ver mais ala...do que supoña o perigo o que estabamos expostos constantemente, non me daba conta naquel entonces o que supuñan moitas cousas, hoxe en dia houberame gustado darme conta antes e apartarche de todo, hoxe estarías aqui conmigo, tomando unha das tuas copas, ou dos teus cola caos,,,dpeende do momnto jeje....inundando a miña  conciencia cos teus consellos de home d mundo, grandes consellos que me serviron e seguen facendoo de moita utilidade.
Sigo facendote caso, sonrio, fagoo sempre que podo,moitas veces ó longo do dia escapaseme unha risiña recondando algunha das túas feituras..ou das nosas...aquelas noites que tiñamos o bar para o noso grupiño, e aquelas escapadiñas...aquelas longas conversas, faiseme moi dura a tua ausencia, o vivir dia a dia sabendo q por moitas veces que pase por diante da tua casa ou do teu lugar d traballo polo que sempre nos atopabamos...non che vou a ver....non estas nunha longa viaxe...pero sei que non volverás.. e faiseme costa arriba, pensalo.

Fai un ano que comezou o que foi un pesadelo...dias e dias sen durmir,agardando respostas,cada día unha distinta, cada día un sobresalto, ata que chegou o día...o dia que cambiou a vida de moitos dos que che rodeaban, é enton cando toca medrar un pouco mais con cada un dos golpes. Este doeu considerablemente mais que moitos outros, principalmente pola situación, pola dureza do tema e porque a túa ausencia fíxoseme e faiseseme enorme.

Como xa sabes non son quen de volverte ver,non me atrevo, si xa sei, son unha cobarde, ti mellor que ninguén sabs que me lembro de ti a cada momento, que incluso che conto como me foi o día,pero de  momento eme imposible asimilar que estas ahi, nese buraco tan claustofóbico, tan feo, tan tremendamente frío...non! non son quen de asimilalo! pasaran anos e preferirei pensar que estás traballando fóra, moi lonxe!. e que isto é unha longa espera, pero que se fai cada día que pasa mais longa.


Necesito verte aquí, a túa mirada facíame grande! 



"Una noche saldré en silencio…a recoger estrellas…enanas, rojas,azules, te traeré las mas bellas.. para q no tengas miedo a las sombras..duerme en paz yo te velo..para q olvides tus heridas…toma un bonito sueño..q habla de luz y d agua…habla de flores…deseos..habla d amigos eternos…habla d tierras sin dueños…
Una noche saldré en silencio a capturar pesadillas, viajare por el firmamento me seguirán sin estirlas para q no tengas miedo a las sombras..duerme en paz  yo te velo…para q olvides tus dolores…toma un bonito sueño…q habla de calma y de amigos..habla d miel y de risa…duerme en paz …q yo en silencio te velo…."

miércoles, 26 de enero de 2011

La historia de cuando escuchaba ruído por momentos....

Cuando llegas haces mucho ruído, incluso a veces tanto que se hace llamativamente exagerado,ya sé estás ahí...pero por cuanto tiempo??jajajaja sabes que ocupas ese lugar por muchos motivos pero no creo q ninguno de ellos sea el q seas importante.

Sólo pretendes llamar la atención....al igual que un fuego artificial..que sólo sabemos que está ahi mientras le dura la pólvora.....y a ti se te acaba por momentos! vas y cuando vienes haces lo posible para lo sepa....sabes que? no me importa! puedes estallar todos los fuegos artificiales del mundo q ni me inmutaré!

disfruta de lo que te queda anda ;)

lunes, 24 de enero de 2011

Todo un camiño...

Todo un camiño por atravesar,cantidade de rochas que cruzar ata chegar a orilla, a orilla do inmenso mar que leva a calma, tranquilidade, e a mais absoluta relaxación, sin miramentos nin obrigas, bueno pode que tal vez unha....só unha...ou quizais dúas.....vivir cada momento como se fose o último e ser feliz!sobre todo ser feliz!


Coñecerte si me deixas, e por suposto convidarte de novo a un ratiño de sorrisos!


** Sin que nadie o soubera
houbo un intre puro
no que nada houbo.
agora,
na palma da ágoa,
dá sombra o fruto do instantiño aquel.** =) =)








Non é o que ves reflexado, é o que ves tras o reflexo...

domingo, 23 de enero de 2011

Nadie dijo que fuese fácil...pero merecerá la pena!

http://www.youtube.com/watch?v=WZWcbLr074A&feature=channel


Llego a la cima, luego me estrello,y no he hecho más que aprender,se hunde el barco cuando te encuentro,pero tengo donde volver, siempre tengo donde volver,fuimos 1 por momentos,no me dejes detrás....cuantas batallas y aun tengo miedo,nada es fácil,nadie dijo que lo fuese.


Tus puñales no me hunden, hacen sentirme más fuerte. He aprendido a calmar mi ira, a controlarla, el día que tu pierdas los papeles estaré ahí para aprovecharme...como tú lo haces ahora desde ahí arriba, desde tu cima!.


Mientras tanto me busco y me encuentro, me sitúo cerca por momentos, llegará un día que me sitúe lejos y no te llegue la mano para alcanzarme,ese día sabrás lo que has perdido.



sábado, 22 de enero de 2011

Todo un mar para perderte....

Pero....realmente quero perderte??
Hai veces que non se trata de querer...sinon de poder...!Sabes? gustaríame sentarche ahi, diante de esa fermosa praia, que sentises a tranquilidade que da,e decirche todo canto desexo, decirche que estou moi enfada contigo,que non me gustan os xogos e moito menos formar parte deles,non son o xoguete de ninguén....son bonequiña de moitos! ;)

Todo o tempo marchou...todo o tempo  mirando como subían e baixaban as olas desa maravillosa praia, todo o tempo reflexionando e observando a tranquilidade da paisaxe, todo o tempo imaxinando, ata tal punto que ainda que estivese abarrota de xente, sería unha praia baleira, porque non atopa o que busca, todo o tempo buscando e non atopando nada,todo o tempo estiveches ausente, agora xa non esta esa nena tonta esperando con nervios como si dunha primeira cita se tratase, xa non está na praza aquela na que quedabades sempre, quizais poidas atopar esa margarida que levaba prendida sempre no pelo, pois ela,coas présas marchou....présa por que??

Sólo ela o sabe...