Definitivamente...

De que coño vas?? non...digoo en serio, é unha resposta que necesito saber!porque cada día estou máis perdida e desorientada, nonsei a que veñen moitas das túas actitudes, de feito, por non saber creo que non o sabes nin ti...
Primeiro fas que tome algunha decisión que implica aceptar compartir cousas da túa vida ou definitivamente deixar de facelo, e cando opto por darche outra oportunidade atópome con esto???
Non te preocupes xa captei a mensaxe, xa teño feitas as maletas para saír definitivamente da túa vida, pero ten en conta, que unha vez que marche será para SEMPRE, e que si salo da túa vida, será en relación a todos os aspectos que ela inclúe, así que non se che ocurra mirarme,falarme, e moito menos pagalas cos que me rodean, cas túas habituais miradiñas de "odio" ou de nonsei moi ben o que...quizáis envidia...sí eso pode ser...
Por diante actúas dunha maneira, por detrás de outra....as persoas que son como unha veleta non son quen de confiar nelas...

Así que xa sabes, esto é un cambio, un cambio para SEMPRE.
Aquí seguirei esperando a que apareza alguén que mereza a pena, ainda que por culpa túa...o resto de persoas que pasen pola miña vida terán que aguantar de min unha certa dosis de desconfianza...xa non me fío, xa non vou permitir que outra persoa entre na miña vida da mesma maneira que o fixestes tí, arrasando con todo o seu paso, sin importar que os cristais que caían o chan e quebraban en anacos, se volverían a  unir de novo,sen importarlle absolutamente nada máis que a súa felicidade en cada momento, sen importarlle a miña en absoluto, non...xa non o vou a permirtir máis.

Esperanzo a que cicatrice.

Olvidar...

Mentres eu sigo castigándome con esta soedade....ti xogas a vestirte de felicidade!xogas a facerme ver que che vai moi ben, que eres feliz con ela, máis do que eras conmigo, pero por qué estando con ela non paras de mirarme? por qué pretendes saber en todo momento quen está sentado conmigo, quen entra conmigo nese bar que tantos recordos nos trae???.... non podo seguir con esta agonía....mentres eu sigo esperando a que un día te decidas...ti segues facendo todo o posible para que me sinta ignorada..aínda que a túa mirada diga o contrario...que pretendes?? non o logrei comprender ata agora...e non o lograrei comprender nunca!! ....o mellor é asimilar que a nosa historia se resume nunha triste canción..que ti segues pensando en min pero que algo che limita a intentar facerme dano para que trate de olvidarme de ti..e que espero que algún día te arrepintas de todo o que estás facendo agora......Pasamos moitas cousas, moitos temporais, e seguimos en pé...cada un a súa maneira pero os dous en pé, nonsei ata que punto poderei aguantar....só sei que o mellor vai ser olvidarche!

(Más que no tenerte...me duele tu olvido....)