domingo, 20 de febrero de 2011

despois non te sorprendas.....

Despois non te sorprendas si non recibes aviso, non te sorprendas  si non quero nin  verche...e sobre todo non te sorprendas si me ves continuar coa miña vida!non te sorprendas porque despois de todo non tes ese dereito, nin ese nin moitos outros que te encargaches de eliminar cos teus propios méritos.

Falando de dereitos, a partir de agora comprométome a ter únicamente un dereito...VIVIR...e sobre todo un único deber....OLVIDAR(aínda que ás veces, nun principio parece que non se poda)


miércoles, 16 de febrero de 2011

Disfrutemos o momento....

A xente adoita a preocuparse sempre por cousas que nunca pasarán, atormentámonos con supostas imaxinacións nosas, ata tal punto son influenciables os nosos pensamentos que somos quenes incluso de sufrir cousas que nen sequera estamos vivindo, simplemente con pensalas....

A maior parte do tempo da nosa vida preocupámonos do futuro e do pasado, olvidándonos completamente do presente.

Disfrutemos do momento, do presente momento, do actual momento, ó fin e ó cabo os pequenos momentos son os que nos dan a gran felicidade.


domingo, 6 de febrero de 2011

miedo....


DiCeN Q a tRaVéS dE LaS PaLabRaS, eL doLoR sE HaCe MáS taNgiBLe, Q pOdEmOs MiRaRLo cOmO a uNa cRiaTuRa oScuRa, taNtO MáS aJeNa a nOsOtRoS, cUaNtO MáS ceRca La seNtimOs.
PeRo yO SieMpRe He cReíDo Q eL DoLoR Q nO eNcUenTra PaLabRaS paRa SeR expReSaDo eS eL MáS cRueL, eL MáS HoNdO, eL MáS iNjuStO.
ERa eSte uN TieMpO eN eL Q tOdaVía PoDía MiRaR aL FuTuRo cOn MáS eSpeRaNza Q MieDo.....


sábado, 5 de febrero de 2011

Cuestión de tempo.........

Antes non era tan evidente, parece como si aquel suceso fose o derradeiro e decisivo para afianzalo, agora cada día estou máis segura de que non se tratou máis que dun xogo,un xogo inútil que fixo perder a paciencia, o tempo e as ganas...un xogo no que saín perdendo, un xogo ó que non quedan ganas de volver a xogar.


E mentres se afianza, eu continúo contemplando atardeceres......asegurándome de non volver a vista atrás,contemplando únicamente a caída da tarde ou se cabe nalgún instantiño, o seu sorriso ó meu carón.




viernes, 4 de febrero de 2011

...............................

1 ano, xusto un ano, dende enton, a miña vida non para de dar tumbos como tal pedra que baixa por unha ladeira abaixo, un tras outro un tras outro....e preguntome: ¿cando parará?

GUILLOTINAS!!!

Hoxe vai por algo xusto....por unha protesta hacia algo, que  baixo a miña opinion (e penso que baixo a de casi todos....) debería cambiar...

Os guardarrailes,ou os comunmente coñecidos como quitamedos,algo que non entendo moito ben xa que en vez de quitalo, creo que  ainda che asustan mais,pero en fin...

Moita xente sufreu e sofre,dia a dia as consencuencias de estes elemntos de ¿seguridade? nas estradas,amigos,grandes amigos, coñecidos, veciños, primos,etc ...para tráfico simplemente son cifras,números para estadísticas,para min eran algo mais....e para as persoas que tamén perderon ou casi perden a alguén...tamén significa algo mais que uns simples números.

Creo que dende fai moito tempo van sendo horiñas de cambiar os estados das estradas...vale que se puideron equivocar co método de "proteción " e non deron co adecuado..pero sempre poderían ter a consideración de cambialo ou buscar formas(porque as hai!!!'... maias protectoras para poñer na parte baixa dos quitamedos vellos...ou incluso construílos de madeira que parece que dan bos resultados en Italia,ou facelos cunha estrutura dobre de maneira q non poidan cortar...) pero é máis fácil deixalos estar.Recordo tamén  para aqueles que aínda non o saiban que os quitamedos non só son armas letais para motoristas, tamén para coches...todo obxecto,persoa, vehiculo...etc...que colisione contra os quitamedos a tan só 30 km/h xa pode sufrir consecuencias de mutilacións ou importantes desgarraduras....actúan señoras e señores...como ben di o titulo...como GUILLOTINAS!....


Creo que deberían de tomar cartas no asunto,non se xoga con algo tan importante  como a vida das persoas... de pouco van a servir as campañas de tráfico....se non melloran a seguridade nas estradas.




jueves, 3 de febrero de 2011

Liberdade?Donde?

Movémonos no mundo da palabra querendo ser libres....Non podemos aceptar que somos libres en xaulas.

Egoístas!Somos uns egoístas!

Neste mundo egoista instalouse a insolidariedade. Dende cativ@s, o noso apacible occidente edúcanos co obxectivo de gañar cartos, cantos máis bens materiais acumulemos , mais sobresaímos na escala social??¿¿?¿ Ignorando valores moito mais importantes, tales como o de compartir, respetar,axudar.....En fin….

Sen darnos conta (ou sen querer darnos conta) sen querer ver a cruda realidade que está transcorrendo a pouca distancia das nosas confortables e quentiñas casas…

Cunha moral insensible as desgrazas do mundo,cegos ante una situación insostible que vai en aumento, acomodados no noso confortable sofá ante una tv (nalguns casos das mais sobresaintes no mercado…) cando vemos algo semellante coa pobreza na tv...moitos deciden apagala…ou cambiar de canal….o noso corazón convírtese nunha pedra dura, nunha pedra enorme sepulcral que enterra a nosa sensibilidade e resuticita a autocomplacencia…o eu! antes que nada e ninguén! Isto por desgraza cada día aumenta máis, e cada día son os miles nenos educados nese ambiente.

As conciencias loitan por sair o exterior; pelexan contra a ignorancia, contra a cegueira de non querer ver…contra o temor a perder a nosa posición sobresainte na sociedade. un temor que nos empuxa a acumular mais e mais , sen importar que esa malicia presente en nós provoque mais tristeza e miradas perdidas, esas miradas de socorro nos nenos olvidados e ignorados, esas miradas que despertan a nosa voz interior, que despertan a nosa vergoña, pero q non son suficientes para devolvernos ó camiño do amor e aprecio, e sobre todo RESPECTO ó semexante e ó diferente, o respeto a todo e todos.
Vaise globalizando o egoísmo, e estamos sembrando a miseria alegremente sin mirar nunca os destrozos que causamos o noso paso…vivimos crendo que estamos seguros no noso “mundo de cristal” o noso mundo de ricos, apartados, seguros de que as nosas portas non serán nunka aporreadas pola fame, a miseria, a enfermidade, a morte… ignoramos! Non queremos ver! Non queremos darnos conta…é mais fácil seguir coas nosas confortables vidas…antes q preocuparse por buscar solucións…Mentres teñamos as neveiras cheas,as nosas televisións funcionen, os nosos pcs igualmente, e podamos permitirnos certos luxos, non imos mirar de solucionar problemas que non son nosos, que non nos tocan a nós, pero e si co paso do tempo si nos chegan a tocar?? eses nenos ignorados,mortos de fame, serían quenes (si puideran) de axudarnos? eu penso que sí, porque xa saben o que é sufrir de esa maneira, e ainda que a pobreza faga que teñan que comer (cando poidan claro) anacos duros de pan, o seu corazón é brando.(O que non queiras para ti, non llo desexes ós demais).

Vivimos completamente seguros de que a nosa “estupenda” vida nunca poderia chegar a eses extremos… Porque nunca vimos esas situacións de cerca.

Miramos…pero non queremos ver…apagamos a tv, pasamos a paxina nos xornais…que teñan noticias de este estilo…e asi vivimos…instalándonos na negación constante,na negación do problema ou mais ben na sua ignorancia, crendo e pensando que asi podemos eliminar o problema…con tan só xirar a cabeza cara outro lado..que xa se solucionará só, e sinon, que mais dá, a nós non nos toca!

 Que triste error…q pena… Que pecado mais denigrante para o ser humano. Non hai nada mais cruel que observar como more un semellante ós nosos pés, sin estremecernos tan sequera…nin derramar unha lágrima, sen inmutarnos…sendo asi de EGOÍSTAS!



martes, 1 de febrero de 2011

Diferente pero segura!

Bágoas,inseguridades,tristeza,baixo autoconcepto, e cantidade de cousas mais, que teño sentido, que teñen pasado e atormentado a miña cabeciña, sentíndome pouca cousa, ou un nada ou ninguén! con nada ou ningunha oportunidade, con el, con ninguén....ACABOUSE! a el perdino pero as oportunidades póñense diante como quen non quere a cousa cando menos o imaxinamos, só hai que abrir os ollos e aproveitar, e disfrutar, e non volver a caer no error no que caín por te meteres asi desa maneira tan rompedora, tan abasalladora, tan devastadora levando todo o teu paso, estiveches na cima pero aora caeches de golpe, o tempo pon a cada quen no seu lugar, e o meu creo que o atopei, gracias a certos erros.

Non son nin mellor nin peor, son EU, diferente, pero firme, diferente pero agradable, diferente pero sincera, diferente pero con ningunha maldade,diferente pero con ollos grandes, alegres, diferente pero con moitas ganas, diferente pero cambiada, diferente pero divertida,diferente pero viaxeira, diferente pero emprendedora, diferente pero non parva,diferente pero SEGURA!


PD: Agardando.......a que o tempo siga actuando!! =) (" y que la luna salga por donde quiera")