=)

Decirche encantasme desde a primeira vez q te vin, non hai explicación, por que sempre ten que haber por qués?? non os hai..simplemente é asi, sin mais!

Nonsei cando empezou nin por qué só sei que comezou, como si nos cruzásemos nunha autopista a 100 por hora,....nonsei cando rematará nin me importa, só quero disfrutar do que o tempo nos queira agasallar segundo tras segundo, e verche sorrír, e verche, e confiar, confiar en que algún día pase! confíar como confias ti en min, sin ter por qué! =)

PD: Deixa que che invité a un café, sen azucre....sen alento =)

Ilusionada! =)

que pequena, que mans tan pequenas, que braciños, que perniñas, que mundo tan pequeno o teu, que pequenos os teus problemas en comparación cos meus..que felicidade a tua nos meus regazos, que maneira de rir, con que pouco te conformas e eu con que moito..somos moi distintas pero a vez moi iguais.....pero que gran capacidade de inundar a xente co teu gran corazonciño...coa túa mirada que transmite de todo menos maldade!

alegralo todo e a todos, da igual en que circunstancias, xa podo ter o dia mais triste q consegues arrancarme un sorriso ou dous ou os q fagan falta....eres o mellor q me pasou en moito tempo!gracias polos momentos q compartimos e polos que nos quedan por compartir,...gracias por existir, sobre todo agora,e gracias sobre todo, pola tua inocencia!

E toca medrar de golpe en golpe....

Volvería a aqueles tempos sen dudalo...inocencia, eso seguro! sen ver mais ala...do que supoña o perigo o que estabamos expostos constantemente, non me daba conta naquel entonces o que supuñan moitas cousas, hoxe en dia houberame gustado darme conta antes e apartarche de todo, hoxe estarías aqui conmigo, tomando unha das tuas copas, ou dos teus cola caos,,,dpeende do momnto jeje....inundando a miña  conciencia cos teus consellos de home d mundo, grandes consellos que me serviron e seguen facendoo de moita utilidade.

Sigo facendote caso, sonrio, fagoo sempre que podo,moitas veces ó longo do dia escapaseme unha risiña recondando algunha das túas feituras..ou das nosas...aquelas noites que tiñamos o bar para o noso grupiño, e aquelas escapadiñas...aquelas longas conversas, faiseme moi dura a tua ausencia, o vivir dia a dia sabendo q por moitas veces que pase por diante da tua casa ou do teu lugar d traballo polo que sempre nos atopabamos...non che vou a ver....non estas nunha longa viaxe...pero sei que non volverás.. e faiseme costa arriba, pensalo.

Fai un ano que comezou o que foi un pesadelo...dias e dias sen durmir,agardando respostas,cada día unha distinta, cada día un sobresalto, ata que chegou o día...o dia que cambiou a vida de moitos dos que che rodeaban, é enton cando toca medrar un pouco mais con cada un dos golpes. Este doeu considerablemente mais que moitos outros, principalmente pola situación, pola dureza do tema e porque a túa ausencia fíxoseme e faiseseme enorme.

Como xa sabes non son quen de volverte ver,non me atrevo, si xa sei, son unha cobarde, ti mellor que ninguén sabs que me lembro de ti a cada momento, que incluso che conto como me foi o día,pero de  momento eme imposible asimilar que estas ahi, nese buraco tan claustofóbico, tan feo, tan tremendamente frío...non! non son quen de asimilalo! pasaran anos e preferirei pensar que estás traballando fóra, moi lonxe!. e que isto é unha longa espera, pero que se fai cada día que pasa mais longa.

Necesito verte aquí, a túa mirada facíame grande! 

"Una noche saldré en silencio…a recoger estrellas…enanas, rojas,azules, te traeré las mas bellas.. para q no tengas miedo a las sombras..duerme en paz yo te velo..para q olvides tus heridas…toma un bonito sueño..q habla de luz y d agua…habla de flores…deseos..habla d amigos eternos…habla d tierras sin dueños…

Una noche saldré en silencio a capturar pesadillas, viajare por el firmamento me seguirán sin estirlas para q no tengas miedo a las sombras..duerme en paz  yo te velo…para q olvides tus dolores…toma un bonito sueño…q habla de calma y de amigos..habla d miel y de risa…duerme en paz …q yo en silencio te velo…."

La historia de cuando escuchaba ruído por momentos....

Cuando llegas haces mucho ruído, incluso a veces tanto que se hace llamativamente exagerado,ya sé estás ahí...pero por cuanto tiempo??jajajaja sabes que ocupas ese lugar por muchos motivos pero no creo q ninguno de ellos sea el q seas importante.

Sólo pretendes llamar la atención....al igual que un fuego artificial..que sólo sabemos que está ahi mientras le dura la pólvora.....y a ti se te acaba por momentos! vas y cuando vienes haces lo posible para lo sepa....sabes que? no me importa! puedes estallar todos los fuegos artificiales del mundo q ni me inmutaré!

disfruta de lo que te queda anda ;)

Todo un camiño...

Todo un camiño por atravesar,cantidade de rochas que cruzar ata chegar a orilla, a orilla do inmenso mar que leva a calma, tranquilidade, e a mais absoluta relaxación, sin miramentos nin obrigas, bueno pode que tal vez unha....só unha...ou quizais dúas.....vivir cada momento como se fose o último e ser feliz!sobre todo ser feliz!


Coñecerte si me deixas, e por suposto convidarte de novo a un ratiño de sorrisos!


** Sin que nadie o soubera
houbo un intre puro
no que nada houbo.
agora,
na palma da ágoa,
dá sombra o fruto do instantiño aquel.** =) =)

Non é o que ves reflexado, é o que ves tras o reflexo...

Nadie dijo que fuese fácil...pero merecerá la pena!

http://www.youtube.com/watch?v=WZWcbLr074A&feature=channel


Llego a la cima, luego me estrello,y no he hecho más que aprender,se hunde el barco cuando te encuentro,pero tengo donde volver, siempre tengo donde volver,fuimos 1 por momentos,no me dejes detrás....cuantas batallas y aun tengo miedo,nada es fácil,nadie dijo que lo fuese.


Tus puñales no me hunden, hacen sentirme más fuerte. He aprendido a calmar mi ira, a controlarla, el día que tu pierdas los papeles estaré ahí para aprovecharme...como tú lo haces ahora desde ahí arriba, desde tu cima!.


Mientras tanto me busco y me encuentro, me sitúo cerca por momentos, llegará un día que me sitúe lejos y no te llegue la mano para alcanzarme,ese día sabrás lo que has perdido.

Todo un mar para perderte....

Pero....realmente quero perderte??
Hai veces que non se trata de querer...sinon de poder...!Sabes? gustaríame sentarche ahi, diante de esa fermosa praia, que sentises a tranquilidade que da,e decirche todo canto desexo, decirche que estou moi enfada contigo,que non me gustan os xogos e moito menos formar parte deles,non son o xoguete de ninguén....son bonequiña de moitos! ;)

Todo o tempo marchou...todo o tempo  mirando como subían e baixaban as olas desa maravillosa praia, todo o tempo reflexionando e observando a tranquilidade da paisaxe, todo o tempo imaxinando, ata tal punto que ainda que estivese abarrota de xente, sería unha praia baleira, porque non atopa o que busca, todo o tempo buscando e non atopando nada,todo o tempo estiveches ausente, agora xa non esta esa nena tonta esperando con nervios como si dunha primeira cita se tratase, xa non está na praza aquela na que quedabades sempre, quizais poidas atopar esa margarida que levaba prendida sempre no pelo, pois ela,coas présas marchou....présa por que??

Sólo ela o sabe...