jueves, 29 de noviembre de 2012

Definitivamente...

De que coño vas?? non...digoo en serio, é unha resposta que necesito saber!porque cada día estou máis perdida e desorientada, nonsei a que veñen moitas das túas actitudes, de feito, por non saber creo que non o sabes nin ti...
Primeiro fas que tome algunha decisión que implica aceptar compartir cousas da túa vida ou definitivamente deixar de facelo, e cando opto por darche outra oportunidade atópome con esto???
Non te preocupes xa captei a mensaxe, xa teño feitas as maletas para saír definitivamente da túa vida, pero ten en conta, que unha vez que marche será para SEMPRE, e que si salo da túa vida, será en relación a todos os aspectos que ela inclúe, así que non se che ocurra mirarme,falarme, e moito menos pagalas cos que me rodean, cas túas habituais miradiñas de "odio" ou de nonsei moi ben o que...quizáis envidia...sí eso pode ser...
Por diante actúas dunha maneira, por detrás de outra....as persoas que son como unha veleta non son quen de confiar nelas...
Así que xa sabes, esto é un cambio, un cambio para SEMPRE.
Aquí seguirei esperando a que apareza alguén que mereza a pena, ainda que por culpa túa...o resto de persoas que pasen pola miña vida terán que aguantar de min unha certa dosis de desconfianza...xa non me fío, xa non vou permitir que outra persoa entre na miña vida da mesma maneira que o fixestes tí, arrasando con todo o seu paso, sin importar que os cristais que caían o chan e quebraban en anacos, se volverían a  unir de novo,sen importarlle absolutamente nada máis que a súa felicidade en cada momento, sen importarlle a miña en absoluto, non...xa non o vou a permirtir máis.
Esperanzo a que cicatrice.

sábado, 10 de noviembre de 2012

Olvidar...

Mentres eu sigo castigándome con esta soedade....ti xogas a vestirte de felicidade!xogas a facerme ver que che vai moi ben, que eres feliz con ela, máis do que eras conmigo, pero por qué estando con ela non paras de mirarme? por qué pretendes saber en todo momento quen está sentado conmigo, quen entra conmigo nese bar que tantos recordos nos trae???.... non podo seguir con esta agonía....mentres eu sigo esperando a que un día te decidas...ti segues facendo todo o posible para que me sinta ignorada..aínda que a túa mirada diga o contrario...que pretendes?? non o logrei comprender ata agora...e non o lograrei comprender nunca!! ....o mellor é asimilar que a nosa historia se resume nunha triste canción..que ti segues pensando en min pero que algo che limita a intentar facerme dano para que trate de olvidarme de ti..e que espero que algún día te arrepintas de todo o que estás facendo agora......Pasamos moitas cousas, moitos temporais, e seguimos en pé...cada un a súa maneira pero os dous en pé, nonsei ata que punto poderei aguantar....só sei que o mellor vai ser olvidarche!
(Más que no tenerte...me duele tu olvido....)

martes, 30 de octubre de 2012

Gritos....

Gritas, humillas, inferiorízasme....fasme sentir vacía...inútil, atada,máis que atada...encadenada...encarcelada...xa teño visto pelis de presos e de cárceres, con cadenas perpetuas máis levadeiras que esta...

A paciencia ten un límite...o corpo tamén...e se cadra un máis pequeno....

Nin esto é vida...nin eso que ti cres é querer...

Desorientada e farta...sin saber moi ben ata cando poderei soportalo..

domingo, 28 de octubre de 2012

Temores...

Temores que non che deixan vivir sin sobresaltos, sin pensar que algo malo vai a suceder dun momento a outro....sospeitas,probablemente malos entendidos, ou quizáis non....

Canto antes se aclaren antes se irán os temores.

viernes, 12 de octubre de 2012

llega un momento....

En que debes cambiar el libro, porque pasar página no sirve de nada. Nada de lo hagas merece la pena ya...todo es perfecto para ellos...todo, absolutamente todo, menos para ti.

Quizás no merece la pena.....


  Quizás soy yo la que no encajo en este puzzle de perfecciones.


jueves, 11 de octubre de 2012

Con un montón de sueños rotos...(un deseo, un fracaso)


Vemos lo que queremos ver y creemos lo que creemos creer, y nos mentimos a nosotros mismos tanto que con el tiempo nos creemos nuestras mentiras. Negamos tantas cosas que ya no reconocemos la verdad.
A veces la realidad entra a escondidas y nos muerde el culo, y cuando el dique revienta solo te queda nadar. El mundo de los engaños es una jaula, solo podemos auto-engañarnos un tiempo determinado, nos cansamos, tenemos miedo. Negarlo no cambia la realidad, antes o después tenemos que dejar de lado las negociaciones y enfrentarnos al mundo cara a cara con todas nuestras armas; cuando el dique revienta te espera un océano enorme, ¿pero cómo logras no ahogarte? ¿Cómo logras no hundirte cuándo absolutamente todo lo que deseas, y no sólo lo deseas sino que también lo necesitas...no lo puedes alcanzar? 
Muy a menudo, lo que más quieres es lo que no puedes tener. El deseo nos deja con el corazón roto… nos lo desgasta. El deseo puede destrozar tu vida. Pero, la gente que más sufre son esos que no saben lo que quieren, o esos que tienen tanto que no saben apreciarlo y te rompen todavía más, o esos que sí saben lo que quieren pero no pueden lograr tenerlo, y saben que probablemente el alcanzarlo les quede grande y lejos.

Un deseo, un fracaso....da igual, exactamente igual lo que desee, sea lo que sea, lo veré convertido en un fracaso más.

sábado, 29 de septiembre de 2012

lo sé..

Lo sé, lo sé...quizás no hemos ganado la partida, pero como a nadie le amarga un dulce...le puse azúcar a  los golpes que me dio la vida...

martes, 25 de septiembre de 2012

Sempre presente nos meus pensamentos.....


Avoa...para min a mellor do mundo enteiro....a única que se lembraba de todas as datas importantes, de felicitarme, sempre a primeira,de cando comecei a camiñar, dos días señalados,dos regaliños navideños, ...lembrábase incluso das datas dos meus exames e de poñer veliñas os sa
ntos dos imposibles e nunca esquecía rezar por min aínda sabendo a miña herexía!Sempre que aprobaba un exámen era porque lle rezara nonsei cantos padrenuestros e puxera nonsei cantas veliñas a nonsei que santo, era feliz axudandome a súa maneira.Era a primeira en alegrarse cando algo me saía ben e a máis apenada cando sabía que o estaba pasando mal.Era a que estaba ahí sempre para apoiarme en TODO, absolutamente en todo. Era a mellor persoa do mundo para gardarme os segredos...e para darme os consellos cando llos pedía.Sempre está presente, pois dela foi de quen máis aprendín na miña vida, sería imposible olvidar a quen me dou tantas boas cousas e momentos que lembrar....a quen todavía se me pon o pelo de punta solo con lembrar a súa voz, , as suas mans, os seus abrazos interminables,os seus biquiños ventosa e como cariñosamente sempre me decía pacholiña!! ou simplemente Albiña, a nosa Albiña....
Avoa...para min a mellor do mundo,cun valor incalculable, sempre presente, antes, agora e SEMPRE!



Nunca esquecedes a alguén importante da túa vida...simplemente aprendes a vivir sin a súa presencia.

sábado, 22 de septiembre de 2012

Y parece que aún fue ayer....


"Recuerdo que hace tiempo, creo que antes de nacer,cuando las horas perdidas llegaban al amanecer,no había que cumplir promesas, el cansancio era de placer,las lágrimas eran de risas ....y parece que aún fue ayer."


Cuántas ilusiones, traje a este mundo al revés. que perdiendo una al dia......creo que aun me quedan dos o tres!!!


Cuánta gente me ha fallado y se ha quedado por el camino...pero aún me queda gente que tira de mi carro!


Cuántas decepciones me he llevado y todo por confiar demasiado....pero siempre hay quién te demuestra apoyo y constancia...

Cuánta gente me ha demostrado más en días que mucha gente en años...GRACIAS!

Cuánta gente egoísta, cuántos consejos baratos me vendieron, cuando a quién más le hacían falta era a ell@s mism@s! (consejos vendo que para mi no tengo!) 



eso por ello que....hoy declaro en bancarrota mis tristezas y comienzo a invertir en sonrisas!!!!!! =) estoy cansada de aguantar, y continuar al lado de gente que no se lo merece!



HAKUNA MATATA! VIVE Y DEJA VIVIR!! VIVE Y SE FELIZ! =)

martes, 11 de septiembre de 2012

A miña pequena!

Pasan os anos e aquí estamos, noutra juadalupe máis celebrando o teu cumpreanos,celebrando que eres un aniño máis sabia,un ano máis forte, e que un ano máis sigues estando rodeada de xente que te quere, e que pase o que pase seguiremos estando ahi.
Todavía lembro aquel verán no que dúas rapazas comenzaron a compartir momentos conmigo, aquel verán no que comezou unha amizade que seguimos regando ano tras ano, circunstancia tras circunstancia, e que serguirá medrando pase o que pase.
Pese a distancia que nos separa físicamente seguimos estando tan unidas coma sempre, e ainda que ultimamente nos vexamos moi pouco, ambas sabemos que nada cambiou e que por moito que pasen os días, o día que precisemos unha a axuda da outra ahi estaremos!

Sólo quero felicitarte, e desexarche que teñas o mellor dos cumpreanos, e que espero verte pronto para poder celebralo contigo, porque non hai nada que mias bote en falta que as nosas apertas infinitas! =)

e sobre todo, as nosas tolerías, porque contigo non son quen de finxir, non son quen de  cortarme cando me apetece facer o parvo, porque sei que ti tamén o farás conmigo, porque sei que ti disfrutas tanto ou máis ca min nesos momentos nos que non importa o que o resto do mundo pense de nós, o único que importa é o ben que o estamos a pasar, como dúas meniñas pequenas.

No teu día, brindemos porque nada cambie, porque sigamos sendo as mesmas, e sobre todo sigamos estando unha ó lado da outra. 

Felicidades pequena, non te esquezas de soñar, porque as princesas cumpren sempre os seus soños ;) 
Quérote!!



viernes, 31 de agosto de 2012

Volverás...

Volverás, dentro de muy poco, cuando nada más te quede te acordarás de mi....y yo te diré...DEMASIADO TARDE!!!


lunes, 25 de junio de 2012

Tic tac.....

El tiempo es muy traicionero.....cuando me abrazas, vuela....cuando espero volver a verte no avanza....
sincronicemos los latidos con la boca, y tic tac tic tac...

miércoles, 30 de mayo de 2012

He tropezado y caído mil veces con esa misma piedra....me he levantado...pero la piedra sigue ahí...dispuesta a tirarme mil y una veces más...si no es esa misma piedra es una prima segunda o tal vez quinta y lejana...pero al fin y al cabo con algún parentesco!
Te esperaba distinto....el disfraz que me has mostrado al principio, no tiene nada que ver con el enmascarado que veo a diario...el no decir la verdad no significa que ella no esté ahí...el escabullirse para no dar la cara...porque ya no te quedan palabras amables...no es la solución. 
Cada día te pierdo un poco más....cada día te alejas sin que pueda (y me dejes) remediarlo.Veía en ti una salvación, un pasar página y olvidarlo todo...y tú...me lo has vuelto a recordar todo de nuevo.

martes, 17 de abril de 2012

Echo de menos todo aquello....

Cuando estaba en octavo tuvimos que leer Romeo y Julieta en clase, luego, para subir nota, la profesora nos hizo actuar cada escena. El chico más popular era Romeo y ¿cómo no? El destino decidió que yo fuese Julieta. El resto de las chicas de clase me tenian celos pero, yo me sentía diferente, le dije a la profesora que Julieta era idiota, para empezar, se enamora del único tío que sabe que no podrá alcanzar y luego culpa al destino por su propia mala elección, la profesora me explicó que cuando aparece el amor, hay veces que el elegir simplemente desaparece por la ventana. A los 13 años, yo lo tenía muy claro, el amor, como la vida, se basa en tomar decisiones y el destino no tenía nada que ver en ello, todo el mundo cree que es tan romántico... Romeo y Julieta, amor verdadero... que triste. Si Julieta era lo suficientemente tonta como para enamorarse del enemigo, beberse una botella de veneno y dormirse en un panteón... Se merecía lo que le ocurriera.Igual Romeo y Julieta estaban destinados a estar juntos, pero solo durante un tiempo y ya pasó. Si hubiesen sabido eso de antemano quizá todo habría ido bien. Le dije a la profesora que cuando creciera tomaría el destino con mis propias manos, no dejaría que un tío me deprimiera, mi profesora me contestó que tendría suerte si alguna vez sintiera ese tipo de pasión con alguien, y que si así era, estaríamos juntos para siempre. Todavía creo que, la mayoría del tiempo, el amor sí funciona con elecciones, se trata de dejar el veneno en la botella y crear tu propio final feliz, la mayoría de las veces. Pero a veces, incluso con las mejores elecciones y las mejores intenciones, el destino sigue ganando....
Quisiera ver el mundo a través de tus ojos, y llegar al fin, a entenderte.

lunes, 16 de abril de 2012

ilusionada,impaciente,inquieta.....

Nunca dejes que nadie te diga que no puedes hacer algo. Si tienes un sueño, ve a por él, la gente que no lo consiguió te dirá que no lo lograrás, pero si tienes un sueño, persíguelo y punto, nunca abandones..... ¿Sabes?, la gente que no logra conseguir sus sueños suele decirles a los demás que tampoco cumplirán los suyos...envidiosos! lucha!! porque algún día merecerá la pena todo el esfuerzo y todo el sufrimiento llevado a cabo para perseguir ese sueño, ese sueño...que algún día tiene que CUMPLIRSE!!


soplemos hasta que las cosas sigan su rumbo...marcado?? tal vez no...

domingo, 15 de abril de 2012

Días que se me escapan de las manos...

Ahora da igual seguir, parar, pasar de largo.....Coleccionar retratos que viví.......Emocional, sentida en un impacto...



Un impacto que no deja avanzar....un impacto que me hace sentir cada vez más sola, rodeada de gente que quizás no merezca la pena seguir conociendo o seguir confiando....porque a la mínima me dan de lado, porque en ell@s solo predomina el interés...

- ¿Podrías dejar de pensar en lo que quieren los demás? Incluso olvida lo que yo quiero y lo que él quiere o lo que tus padres quieren,¿tú qué quieres? 
- No es tan sencillo.


Aunque para mucha gente si lo sea, si sea tan sencillo y tan fácil como pensar en uno mismo y olvidar lo que los demás quieren,mucha gente se ocupa de buscar solo lo que quiereny una vez conseguido se olvidan de ti,,,y de pensar en la felicidad de los demás,se olvidan de  pensar en que los demás también tienen derecho a un ratito de felicidad....

sábado, 28 de enero de 2012

LECCIONES TE DA LA VIDA....

Algunos golpes de la vida  te dejan fuera de combate,son golpes inesperados que te hacen madurar de repente: desencantos, pérdidas,traiciones… la ingenuidad se acaba ,cuando te encuentras cara a cara con cosas que te despiertan ya para siempre....
Cosas como el orgullo, que nos impide dar el más mínimo paso hacia el perdón, levantando un estúpido muro  entre nosotros y los que más queremos…o la codicia, que tan expertos somos en  disfrazar usando todo tipo de buenas  y respetables razones….así es el mundo de los adultos, un mundo en el que la inocencia de la infancia deja paso a la soberbia , los problemas,los malentendidos… y la defensa de los intereses de cada uno …aunque para ello a veces tengamos que pagar el peaje de la soledad,o el de la mentira, en la que algunos viven permanentemente instalados , engañándose a sí mismos….y lo que es peor, a las personas que de verdad les quieren…una mentira que quizá por sucia y traicionera es el peor de nuestros defectos…sobre todo cuando esa mentira mata al amor, al cariño…porque al final es lo único que tenemos y si también el amor es mentira….qué nos queda?



Aquel día en aquella calle…aprendí que el amor también está hecho de dolor..y que se puede decir  nunca te olvidaré..cuando ya te han olvidado…maduré y aprendí hasta el punto de que en otro tiempo…en otra calle…yo hice lo mismo…porque así es la vida…y así lo aprendemos todos alguna vez.



**Nunca olvidas a una persona importante en tu vida...simplemente, aprendes a vivir sin ella**

sábado, 21 de enero de 2012

SE ACABÓ!

hemos llegado demasiado lejos.....cuando ya nada de lo que haga por ti, por mi, por nosotros...tiene sentido!



y ahora voy con fuerzas! no sé a donde iré a parar, solo sé que estoy de camino a algún lugar. Próxima parada??? cualquiera que tenga un parador llamado FELICIDAD!